بیش از دو سال است که پاندمی کرونا اثرات منفی خود را بر ورزش جهان و البته ایران گذاشته و آن را با پسرفت و تغییراتی روبه‌رو کرده است.  در یک کلام؛ تغییراتی در شکل برگزاری مسابقات و پسرفت از بابت نبود تماشاگران.

ویروس وحشی و غیرقابل مهار کرونا ابتدا تمامی فعالیت­های ورزشی را به مدتی محدود کاملا تعطیل کرد، اما در پی آشنایی و کسب اطلاعات بیشتر در خصوص این همه ­گیری، رقابت­ های مذکور به حالت خاصی تحت عنوان رعایت پروتکل­ های بهداشتی، مجوز برگزاری گرفت.

در این میان اما حضور تماشاگران که غالباً با ازدحام همراه می­شود، با ممانعت جدی روبرو گردید؛ موضوعی که در ممالک مختلف حالت­های متفاوتی را به نمایش گذاشت و کشورهای پیشرو در امر واکسیناسیون توانستند به میزان ۷۰ الی ۸۰درصد به شرایط قبل از وضعیت همه ­گیری بازگردند اما در بعد داخلی امکان حضور تماشاگران در ورزش و مسابقات کشورمان تا همین دو، سه هفته پیش محقق نبود.

در کلیه رشته­ های ورزشی حرفه­ ای و غیرحرفه­ ای اثری از حضور تماشاگران دیده نمی­شد تا اینکه بعد از افزایش میزان واکسیناسیون عمومی در ایران، مجوزهای محدودی در خصوص حضور تماشاگران در میادین ورزشی و برای تماشای مسابقات اعطا شد.

موضوعی که در این یادداشت به آن می­پردازیم، به نحوه امکان حضور تماشاچیان در ورزشگاه­ها بازمی­گردد تا آنجا که باید بپرسیم مگر کرونا در شهرهای مختلف صور مختلفی از جمله قوی و ضعیف دارد که برخی شهرها حضور تماشاچیان در کلیه رقابت­ های ورزشی را تسهیل نموده ­اند اما در تبریز همه چیز برعکس می­ باشد!

به عنوان نمونه طی این مدت، حتی یک بار هم مسابقه ­ای با حضور تماشاگران در ورزشگاه­ های شهر تبریز برگزار نشده است.

معتقدیم اگر چنین مجوزی به اماکن ورزشی و رقابت­ های لیگ اهدا شده است، مشابه آن نیز باید به تماشاگران تبریز تخصیص یابد.

دقیقا سیاست «یک بام و دو هوا» در مورد حضور تماشاچیان را شاهد هستیم و متاسفانه تیم ­های تبریز از فوتسال تا والیبال و فوتبال در این خصوص متضرر شده­ اند.