آیا زمان جدایی فرزند از مادر به پایان رسیده است؟

این سوال، مدتی است که در ذهن علاقمندان به فوتبال و بالاخص تیم فوتبال ماشین ­سازی نقش بسته است.

خبر، امیدوارکننده و نویدبخش بود؛ آنجا که یکی از اهالی مجلس خبر از احتمال بازگشت تیم فوتبال ماشین­ سازی به کارخانه و تحت پوشش قرار گرفتن مجدد آن داد.

نگارنده این مطلب البته بارها در شماره­ های مختلف به این موضوع و شرایط بازگشت تیم به کارخانه قلم زده است، ولی هر بار این موضوع بنا بر شرایطی مسکوت مانده و ادامه مطلب از طریق مسئولان به تعویق افتاد تا این که در شرایط کنونی خبر و مطلب فوق از مجلس بیرون می­ آید و می­توان روی آن با تمرکز و امکان تحقق سخن گفت.

بی­ شک ارگان دولتی ماشین ­سازی برای حمایت از فرزندی که سرپرستی آن را سال­ها به دیگری واگذار کرده بود، یک گزینه ایده­آل و جامع­الشرایط محسوب می­شود.

در این که کارخانه ماشین­ سازی می­تواند یک تیم فوتبال در سطح نام و اعتبار قدیمی­ ترین باشگاه شمالغرب کشور را تحت پوشش خود قرار دهد، شکی نیست چون ماشین­ سازی در مجموعه­ای از صنایع کشور قرار می­ گیرد که هزینه­کرد در ورزش ارقام بالایی را به خود اختصاص می­دهد و در این وادی حمایت از یک تیم مردمی که از بد روزگار و مدیریت نادرست به سطح چهارم فوتبال ایران تنزل کرده است، نمی­تواند کار سختی باشد.

اینها را از دید انتقادی نوشتیم ولی ضرورت دارد مقوله راهکار را هم در بخش دوم این مطلب بیاوریم.

نخست آن که اگر قرار است تیم فوتبال ماشین­ سازی به کارخانه بازگردد، باید تمامی بدهی­ ها و پرونده­ های آن که در فدراسیون فوتبال و فیفا مفتوح هستند، حل و فصل و بسته شوند. در این راه مالک قبلی، مالک کنونی و البته اداره کل ورزش و جوانان آذربایجان شرقی و مشخصاً هیئت فوتبال آذربایجان شرقی باید پای کار بیایند و با تامین و بازپرداخت دیون، این تیم را بدون کوچک­ترین هزینه انباشته تحویل کارخانه نمایند.

وقتی برای باشگاه استقلال امکان تامین هزینه دلاری جهت بستن پرونده «استراماچونی» محقق می­شود، بالطبع نظیر آن نیز برای بستن پرونده بازیکن خارجی ماشین­ سازی که عمده بدهی انباشته ناشی از عدم بازپرداخت مبلغ قرارداد این بازیکن است، می­تواند اجرایی شود.

در بخش دیگر لزوم راه ­اندازی و تجهیز زمین تمرینی کنار کارخانه به منظور ایجاد محل تمرینی در راستای کاهش هزینه ­ها امری حیاتی به شمار می ­آید که در این زمینه اداره کل ورزش و جوانان می­تواند کمک­های شایان توجهی ارائه نماید.

مقوله دیگر اینکه، فصل تابستان در راه است و با فعال کردن مدارس فوتبال ماشین­ سازی زمینه استعدادیابی و البته کسب درآمد برای باشگاه و نوعی از خودگردانی را برای آن می­توان متصور بود که قطعاً در آینده نزدیک تغذیه کننده تیم­های پایه و باشگاه خواهد بود.

بخش مهم دیگر موضوع را رسانه­ ها با پرداختن به جایگاه و سابقه ماشین­ سازی می­ توانند برای مسئولان کارخانه و مدیران استانی تبیین نمایند که معتقدیم مهم­ترین بخش قضیه در کسب رضایت کارخانه برای پذیرش تیم، همین مقوله می­باشد و در خاتمه، مهم­تر از هر چیزی، مادامی که تیمی تماشاگر و هوادار داشته باشد، قادر به کسب موفقیت و جلب حمایت و کسب درآمد خواهد بود؛ امری که با حضور علاقمندان ماشین­سازی و گردآمدن هواداران می­تواند هم موجبات تحرک باشگاه و هم افزایش اراده مسئولان در خصوص تسریع در بازگشت یک بار برای همیشه تیم فوتبال ماشین­ سازی به کارخانه آن را فراهم آورد.

معتقدیم که برآیند وضعیتی که اشاره آن رفت، می­تواند در نهایت حتی علاقمندی و توجه اسپانسرها به تیم ماشین­سازی و سرازیر شدن درآمد به سمت کارخانه و دور شدن هزینه­ کرد زیان­ده در بخش ورزش برای این مجموعه را رقم بزند.

در مبحث پایانی باید به تنها ماندن تراکتور در زمینه رقابتی نیز اشاره داشت. در تهران و اصفهان رقابت شانه به شانه تیم­های پرسپولیس – استقلال و سپاهان – ذوب­آهن به عینه دیده می­شود که عامل مهمی در راستای پیشرفت هر دو تیم همشهری به حساب می­آید. این امر در تبریز چند سالی است که متوقف شده و بی­تردید حضور یک ماشین­سازی قدرتمند می­تواند به قوی­تر شدن تراکتور منجر شده و البته در جهت مقابل از تراکتور به ماشین تسری یابد.